_________________________________________________________________________________________

بیدل» درین ستمگاه از درد ناامیدی

بسیار گریه ‌کردیم اکنون بیا بخندیم

آمد بهارِ جان ها، ای دل بیا بخندیم

چون غنچه گل برقصیم، شاد و رها بخندیم

آمد بهارِ جان ها، ای شاخِ تر به رقص آ» *

وقت است در گلستان، با سبزه ها بخندیم

بیرون بزن ز هولِ بازار غم فروشان

غم نیست روزی ما، بهر خدا بخندیم

برخیز تا به کامِ سجاده می» بریزیم

با جامِ می به زهدِ اهل ریا بخندیم

بی درد خنده کردن، حُسنی ندارد ای دل!

شرط است با دلِ خون، چون لاله ها بخندیم

کشتی شکستگانیم، بادا که دلشکسته

با دلشکسته مردم، دردآشنا بخندیم

بر دردِ بینوایان، گردیم بوی درمان

دست کرم برآور، با بی نوا بخندیم

عشق است آن که لب را، وا می کند به خنده

بی عشق در زمانه، دیگر چرا بخندیم؟!

مشقِ پرندگی کن، با عشق زندگی کن

شادی، دلیلِ عشق است، حالا بیا بخندیم

امروز، روز عیدست، دل ها پر از امیدست

ای جانِ جانِ جانان! از در درآ، بخندیم

* وامی از مولانا

______________________________________________________________________________________

به بوی بال ملائک، به نور مشغولم

به آسمان، به تماشای دور مشغولم

به ذات روشن صبح و سپیده نزدیکم

به اکتشاف مضامین نور مشغولم

خیال حوصله بحر می پزم چون رود

و با خیال زلال عبور مشغولم

بهار می رسد و رستخیز در راه است

به ذکر سوره گل، با حضور، مشغولم

رسیده ام به خدای تبسّمِ شبنم

و خیس جذبه ی شوقم، به شور مشغولم

به شوق زل زده ام در رسالت غنچه

به خواب خلسه ی یاسی صبور مشغولم

نشسته ام به تماشای سیرت مریم

به شرح عصمت عشق غیور مشغولم

چو ماه زل زده ام بر کتاب آیاتش

به ذکر معنوی این سطور مشغولم

برای آن که ببوسد ملک لبانم را

به ذکر یاصمد» و یاشکور» مشغولم

ز خویش رفته ام و. تا کجا؟ نمی دانم

به درک واقعه ای دیر و دور مشغولم.

____________________________________________________________________________________

باید از او گفت، اما با زبانی تازه تر

با حروف روشنی، با واژگانی تازه تر

کربلا زیبایی محض است، از زینب بپرس

تا بیابی از امام جان، نشانی تازه تر

خون او گل می کند هر سال در جان زمین

خون او گل می کند در ناگهانی تازه تر

"بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا"

از قیام او شنیدی داستانی تازه تر؟

باز کن چشمی به روی خطبه های روشنش

حرف هایش را تماشا کن، جهانی تازه تر

خط بکش بر صورت اسطوره های پیش از این

تا به لحن خون، حقیقت را بخوانی تازه تر

آیه آزادگی را کن تلاوت همچو حُرّ»

تا گلویت را به وجد آرد اذانی تازه تر

کربلا بوی گل سرخ است در جان جهان

کربلا را زندگی کن، تا بمانی تازه تر

_____________________________________________________________________________________

در من دو نفر هست، یکی خوب و یکی بد

مجموعه اضدادم و یک حادثه شاید!

هم روح خدا هستم و مسجود ملائک

هم بنده مغضوب خدا، فاسق مُرتد

یک نیمه من پیرو شیطان رجیم است

یک نیم دگر، شیفته نور محمد(ص)

یک نیمه من بسته این خاک هلاک است

یک نیمه من عرش نشین است و مُجرّد

گاهی پُرم از آینه و نور، و گاهی

تاریکم و خاموش، شبیه شب مُمتد

در من دو نفر هست، یکی نور و یکی کور

یک کور به ره مانده و یک نور موید

ای عشق! چراغی تو برافروز به راهم

ای دوست! مدد تا ببرم راه به مقصد

____________________________________________________________________________________________________________________________________

شیطان بیا و وسوسه ای بعد از این مکن

عصیان محض! فتنه گری در زمین مکن

شیطان، قسم به آتش دوزخ، به وسوسه

با روزگار آدم خاکی چنین مکن

مُهر گناه بر دل معصوم ما مزن

پشت بلوغ غفلت انسان، کمین مکن

ای زاهد فلک زده ی ورشکسته، هان!

خود را دلیل معصیت آن و این مکن

من با زبان خوش به تو می گویم: ای جناب!

کار بدی ست فتنه گری، آفرین! مکن

من مایلم به شرط ادب گفت و گو کنیم

کاری مکن که با تو بگویم لعین»، مکن

مهلت بده که با دل خوش بندگی کنیم

ما را به ذات حضرت رحمان ظنین مکن

شیطان! بیا و از خر شیطان پیاده شو!

کن توبه از شرارت و بد بعد از این مکن

ستون شعر سایت شهرستان ادب را با شعری از رضا اسماعیلی» در حال و هوای سیل‌های اخیر کشورمان به‌روز می‌کنیم:

دور باد از ما که از بوی بهاران بگذریم
از هراسِ سیل، از لبخند باران بگذریم

در خزانِ خشکسالی، روز و شب منزل کنیم
از شکوهِ سبزه و باغ و گلستان بگذریم

کاسه ما کوچک است و رحمتش بی انتهاست
دور باد از ما که از لطف فراوان بگذریم

سیل افتادست گر در شهر، یاران همتی
تا که از تلواسه‌ی سیل خروشان بگذریم

دست گر در دست هم با مهر بگذاریم ما
میهن خود را کنیم آباد و آسان بگذریم

مرهم این زخم ها، ای مهربانم! همدلی ست
با قرارِ همدلی از خشم توفان بگذریم

انجمن گردیم در باد پریشانی به شوق
یار هم باشیم و از این فصل ویران بگذریم

بعد از این باران بیا با کاروانِ نوبهار
با دعای سال نو، از زیر قرآن بگذریم

مژده فردای روشن می‌دهد این فصل نو
ای بهارِ جان بیا از زیر باران بگذریم.

شهرستان ادب، 28 فروردین 1398

https://shahrestanadab.com/Content/ID/10452/

____________________________________________________________________________________

تقدیم به اشک و لبخند هموطنان سیل زده ام در سراسر ایران

ر بعد از این باران. ر

دور باد از ما که از بوی بهاران بگذریم

از هراسِ سیل، از لبخند باران بگذریم

در خزانِ خشکسالی، روز و شب منزل کنیم

از شکوهِ سبزه و باغ و گلستان بگذریم

کاسه ما کوچک است و رحمتش بی انتها

دور باد از ما که از لطف فراوان بگذریم

سیل افتادست گر در شهر، یاران همتی

تا که از تلواسه ی سیل خروشان بگذریم

دست گر در دست هم با مهر بگذاریم ما

میهن خود را کنیم آباد و آسان بگذریم

مرهم این زخم ها، ای مهربانم! همدلی ست

با قرارِ همدلی از خشمِ توفان بگذریم

انجمن گردیم در باد پریشانی به شوق

یار هم باشیم و از این فصل ویران بگذریم

همتی تا سیب سرخ عشق را قسمت کنیم

لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتّى.» گو، مسلمان! بگذریم

عالم آل محمد(ص) حافظ این اُمّت است

ای خوشا در سایه شمس خراسان بگذریم

بعد از این باران بیا با کاروانِ نوبهار

با دعای سال نو، از زیر قرآن بگذریم

مژده فردای روشن می دهد این فصل نو

ای بهارِ جان بیا از زیر باران بگذریم.

رضا اسماعیلی

شنبه 17 فروردین 1397

___________________________________________________________________________________

با تو می خواهم کنار این غزل خلوت کنم

ساده و خوب و صمیمی، با شما صحبت کنم

نقش مستوری و مستی را به لوح دل زنم

من از آن زلفِ پریشان، کسب جمعیت کنم

دوست دارم پرده برداری کنم از درد خود

دردهای عاشقم را، با شما قسمت کنم

لب فرو می بندم اما، دردها را بی خیال

مرد باید باشم و با دردها عادت کنم

من هوای تازه می خواهم در این دنیا، همین

باید آری، عشق را در قلب خود دعوت کنم

مثل موجِ سرکشم، سرریزِ شوق رفتنم

باید از این ماندنِ خاکستری هجرت کنم

زنده بادا عشق، عشق نازنین، عشق عزیز

باید آری من به اصل خویشتن رجعت کنم

(جمعه 4 مرداد 1398)

از برای رستگاری، سوره گل کافی است
خواندن یک آیه از قرآنِ بلبل کافی است

همنشینی با بهار و شبنم و بوی نسیم
از برای گل شدن، رُستن، تکامل، کافی است

از خزان بیرون بزن، تسلیمِ بی برگی مشو
غنچه کن شوقِ شکفتن را، تزل کافی است

یک تبسم بوی گل، ره‌توشه دنیا بس است
ساکن کوی تجرّد شو، تجمل کافی است

شب، شبِ قدر است و فصل عاشقی، ای عاشقان!
سوره ای در سیرتِ قرآن، تأمل کافی است

ابر و باد و مهر و ماه و آب و آتش بنده‌اند
بندگی کن، بندگی، ای دل! تجاهل کافی است

می‌رسد طوفان رستاخیز، برخیز، ای عزیز!
تا به کی در خواب تردیدی؟ تفأل کافی است

زود عاشق شو، همین حالا، همین اکنونِ سبز
اعتباری نیست فردا را، تساهل کافی است
 

آی، ماهِ مهربان! سمتِ خدا ما را ببر
می کند در روحِ ما توحید قل قل، کافی است